Sarangan en Surabaya

Op 20 februari vertrekken we om 07.00 uur in het gezelschap van driver Sam in een 11 persoonsbus richting Sarangan. Omdat we alle bagage meenemen is het opnieuw even passen en meten om alles inclusief onszelf een plekje in de bus te toe te bedelen. Sarangan is de plaats waar oma is opgegroeid en waar al veel familieleden eerder een bezoek brachten. Voor ons is het de eerste keer dat wij hier naartoe gaan. Op grond van alle verhalen van oma en de eerdere bezoekers van Sarangan hebben we hoog gespannen verwachtingen. Al met al duurt de reis langer dan verwacht. Als we op "kaarten" op de mobiel kijken, zien we dat Sam enorm omrijdt. Er loopt een rechte weg richting Sarangan maar wij rijden er in een soort grote driehoek naartoe. We vragen ons af wat de reden hiervan is. Met Sam hebben we een vast prijs afgesproken voor de rit naar Sarangan en de rit morgen naar het station in Solo, dus dat kan het niet zijn. We besluiten het, voorzichtig (we willen geen indruk geven dat we ons willen bemoeien met zijn rijstijl/route, want het is een goeie chauffeur en erg aardige man) aan Sam te vragen. Hij legt uit dat hij zo'n omweg maakt omdat de andere weg te stijl is. Hij denkt dat de bus dit niet zal halen en we hebben tijd, daarom rijdt hij om. Morgen, als we richting Solo vertrekken, nemen we wel de andere weg, zegt Sam. Dat het besluit van Sam om vandaag om te rijden heel verstandig was, bleek de volgende nacht toen wij richting Solo vertrokken. Bij het naderen van Sarangan nemen de bergen in aantal, omvang en hoogte toe. Na een toch erg stijle, kronkelige weg bereiken wij Hotel Sarangan. De plek waar oma, toen het nog geen hotel was, tijdens haar kinderjaren woonde. Meteen herkennen we het hotel van de familieverhalen en de foto's. Het meer, waar het hotel op uitkijkt is schitterend, de natuur eromheen is adembenemend mooi! Wij worden allervriendelijkst ontvangen door twee medewerkers van het hotel, met een gemiddelde leeftijd van 75 jaar. De beide heren werken al ruim vijftig jaar in het hotel. We konden de verhalen van vroeger over het hotel waarbij het gaat over de luxe die het hotel bood aan de rijkere vakantiegangers meteen plaatsen. Echter van al die glorie is weinig meer over. Het hotel en het personeel is echt aan grondige renovatie toe. Toch raden we iedereen die in Sarangan is aan om een of meerdere de nachten in dit hotel door te brengen. De ervaring die je daar opdoet is uniek: we lichten een tipje van de sluier op: eten doe op na bestelling en mag je op het moment dat het voor de personeel uitkomt, de kamers hebben allemaal een openhaard, meerdere deuren waar je niet van weet waar die uitkomen en alles is authentiek incl. het beddengoed en de handdoeken, het grote restaurant deel je alleen met jouw eigen gezelschap, twee hongerige katten en de ober die naast de tafel wacht op meer bestellingen of om af te ruimen, take a away ontbijtpakketjes worden s'nachts vers gemaakt en door de kok persoonlijk per persoon uitgedeeld in gebaksdozen maar vooral het uitzicht op het meer geeft dit hotel een status waar je u tegen zegt! Eenmaal een beetje gewend aan de sfeer in en rond het hotel daalden wij later in de middag te voet af naar het meer. Het viel ons op de de vele eettentjes rond het meer gingen sluiten. Een groepje kinderen liep een stukje met ons op. Ineens gingen de kinderen heel vreemd achter ons lopen, zij leken zich achter ons te verschuilen. Toen wij rond keken zagen we de oorzaak van hun rare gedrag. Een vijftal apen liep ook met ons mee, aan de andere kant van de weg. En een enkele aap slingerde met ons mee door de bomen langs de weg. Een beetje eng vooral omdat de kinderen bang leken. Toen een eettentje voor de apen toch aantrekkelijker bleek dan wij, haakten de apen af en richtten zij zich op het eettentje. We liepen het hele meer rond en kwamen ook kleine marktkraampjes ,paarden waar je een tochtje op kan maken en botenverhuur tegen. Het leven rond het meer is drukker dan wij vanuit het hotel hadden verwacht. Eenmaal terug bij het hotel valt de avond al snel. Het overdag zo idyllische meer krijgt hiermee iets mysterieus, wat kracht wordt bijgezet door overtrekkende mist en onweer wat zich zichtbaar op enige afstand afspeelt. Om 4 uur in de nacht vertrekkken we richting Solo. Dat we maar een halve nacht in hotel Sarangan hebben "geslapen", vindt niet iedereen even jammer. Toch nemen we ons allemaal voor om hier zeker nog een terug te komen! De rit in het donker in de vol geladen bus over de nu zeer stijle weg valt in het begin tegen. Wat is het stijl, wat is het donker, haalt die bus het nu wel allemaal? Als we hier nog eens teruggaan, hebben we alvast besloten om overdsg te rijden en om in ns te verplaatsen met een auto met (wel) voldoende vermogen. Gelukkig, komt het helemaal goed en stappen we om 7.30 uur op de trein van Solo naar Surabaya om zo'n 250 km te overbruggen. Ook tijdens deze reis zien we veel van het mooie Indonesische landschap maar de treinrit van Bandung naar Yogya blijft favoriet. Eenmaal in Surabaya aangekomen, worden we meteen aangesproken door taxichauffeurs omdat we geen Blue bird taxi >betrouwbaar)zien, stappen na overleg dat de taxi met de meter aanrijdt bij een taxi in. De meter ziet er raar uit, er brandt een lichtje en de rest is zwart. We vragen nogmaals in de meter aan te zetten en imdat de chauffeur dit niet doet maar wat terug mompelt, dringen we er op aan. Uiteindelijk " zet hij de meter aan" door het stuk ducktape wat hem verborgen houdt er uiterlijk schaamteloos af te halen. Zo bereiken wij toch tegen een eerlijke prijs ons hotel in Surabaya. Surabaya is de tweede grootste stad van Indonesie en staat eigenlijk niet goed bekend. Men weet er weinig over te vertellen en er is, naast het bezoeken van de vele malls, weinig te beleven zeggen ook de bewoners zelf. We besluiten om zelf op onderzoek te gaan. Zo worden we tijdens onze zoektocht naar de haven door de taxi gedropt bij het Sampoers museum, waar tot op de dag van vandaag kretek sigaretten worden gemaakt. Het gluren naar de arbeiders roept naast een ongemakkelijk gevoel ook grote verbazing op: die snelheid, hoe bestaat het? En hoe houden deze mensen dit tempo vol? De haven hebben we niet gevonden. In de avond arriveert de rest van ons verdere reisgezelschap. Naast Guus en Ilse sluiten ook Lizzy em tante Cor zich bij ons aan. Omdat zij moe zijn van het vele reizen, besluiten we samen in het hotel te eten. Zo belanden we in een ruimte met een live Indoband voor onszelf. Zij spelen alle verzoeknummers en Mees en Josh doen regelmatig mee als gastmuzikanten. We blijven nog een nacht in Surabaya om daarna voor negen dagen naar Bali te gaan.